Maart 2017
De zon schijnt, het voorjaar is begonnen, er wordt lekker getraind en we hebben nog vijf nieuwe leden ook – het gaat best OK zo 🙂 Intussen wordt de collectie trainingsmaterialen van onze dojo steeds completer: behalve noodles hebben we er nu ook een paar loopladders bij om het voetenwerk te verbeteren en lekker op te warmen. Zit je als karatedocent ineens trainingsfilmpjes van voetballers te kijken…
Voor wie het nog niet via Facebook had gezien is hier het fotoalbum van de gastles van Dimitra sensei. Verder vind je hieronder natuurlijk weer wat aankondigingen en filmpjes, plus deze keer een stukje van Liesbeth over de verrassende overeenkomsten tussen karate en cellospelen.
Een mooi voorjaar met veel trainingsplezier,
Corinna
Nieuws, filmpjes en links
Op 5 april 
verwelkomen we weer nieuwe belangstellenden tijdens de instaples. Op 13 en 14 mei zijn alle Shuri’s (v/m, vanaf 14 jaar) welkom bij de workshop van Lydia Lang sensei (uitnodiging, inschrijfformulier; de vroegboekkorting geldt t/m 29-4). Zaterdagmiddag 13 mei worden er gelebandexamens afgenomen.
Voor hogerebanders (vanaf groen) die hun horizon willen verbreden, hun kennis willen verdiepen en kennis willen maken met een echte grootheid van de Westerse karatewereld vermeld ik graag dat hanshi Patrick McCarthy in mei naar Nederland komt. Veldhoven op 28 mei is misschien wat ver, maar hij komt ook in Den Haag lesgeven op dinsdagavond 23 mei. Heb je interesse, meld je dan bij Ilia sensei of bij mij. Meer data van extra kansen om te trainen vind je in de agenda.
Stel, je geeft iemand een hand en die trekt je ineens naar zich toe, een geintje dat Donald Trump graag met mensen uithaalt. Geen probleem.
De naginata, een soort hellebaard, is traditioneel het wapen van Japanse vrouwen. De trainingen en demonstraties in dit filmpje zien er indrukwekkend uit – wel jammer dat het commentaar deze krijgshaftige vrouwen onschadelijk probeert te maken door te zeggen dat vrouwen altijd alleen maar mooi willen zijn en dat je dat bereikt met een naginata. Zo lust ik er nog wel een paar!
Pas echt krijgshaftig is deze Jezidi-vrouw, die de wapens heeft opgenomen tegen IS en nu het bevel voert over een bataljon vrouwelijke soldaten.
We hebben het er in de les wel eens over dat een drukpunt niet bij iedereen even goed lijkt te werken. Daarover gaat dit filmpje van een groot expert, Chris Thomas sensei. En hij heeft gelukkig ook een praktische oplossing 😉
Samen spelen: waarom karate en cello zo goed bij elkaar passen
Anderhalf jaar geleden ben ik begonnen met cello spelen. Na jaren bij de muzieklessen van mijn dochters aanwezig geweest te zijn wilde ik graag zelf ervaren hoe het is om een muziekinstrument te bespelen. Zoals de meesten van ons heb ik te weinig vrije tijd voor alles wat ik wil doen en het is dan ook niet eenvoudig om genoeg tijd te vinden voor zowel karate als de cello. In die zin zijn het concurrenten van elkaar. Op het eerste gezicht is het ook makkelijk verschillen tussen de twee te vinden, zo makkelijk dat ik ze niet eens ga noemen. Maar als je goed kijkt, zie je mooie raakvlakken tussen karate beoefenen en cello spelen en daarom geloof ik ook dat ze elkaar kunnen aanvullen en verrijken.
De belangrijkste overeenkomst is dat beide een beroep doen op de samenwerking van hoofd, zintuigen en motoriek. In het dagelijks leven hoeft dat bijna nooit en dat maakt het nogal lastig. Als je bijvoorbeeld een nieuwe kata of flowdrill wilt leren, moet je de uitleg van de senseis zien en horen, begrijpen wat ze bedoelen en dat vervolgens vertalen in handelingen van je lijf. Voor een nieuw stuk muziek geldt bijna hetzelfde: goed luisteren naar wat de docent laat horen, de partituur lezen en dat dan vertalen in acties van de handen en armen: strijken en de snaren op de goede plaatsen op de goede manier indrukken, op de goede momenten. Dat fysieke deel leert natuurlijk niet alleen door aansturing ‘van boven’, maar ook – zelfs vooral – door heel veel oefening, door voelen (karate) en horen (cello) of het klopt of niet en door opslaan in het motorische geheugen. Dat werkt alleen goed bij voldoende ontspanning, nog zo’n belangrijke overeenkomst. Loslaten en tegelijkertijd focussen werkt het beste, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt.
Dat proces verloopt bij mij meestal nogal stroef; de radertjes die de informatie van het ene naar het andere zintuig moeten vervoeren, met een omweg via de hersenen en de rest van het lijf, zijn vaak stoffig, niet goed gesmeerd of even buiten bedrijf, en om dan ontspannen te blijven – of te worden – is al helemaal veel gevraagd. Natuurlijk maakt dat het leerproces vaak frustrerend traag en niet altijd leuk. Ik kan dan kiezen uit twee reacties – opgeven of doorgaan –, waarbij ik toch kies voor de tweede. Bij zowel karate als bij cello spelen gaat het om de weg, niet om het einddoel. Bij beide is er genoeg oefenmateriaal om, met de steun van goede docenten, stapje voor stapje een beetje verder te komen. Soms lijken die stapjes heel klein te zijn of zelfs achteruit te gaan, maar na langere tijd merk ik toch dat een kata beter gaat lopen en een muziekstuk mooier gaat klinken: de vallende-kwartjes-momenten.
Een andere belangrijke overeenkomst is het plezier dat ik haal uit partneroefeningen – samenspelen in cellotermen. Natuurlijk is het belangrijk alleen te oefenen en aan de basis te werken. Toch ontstaat er voor mij pas echt iets moois als ik in samenwerking en harmonie, samen met iemand die zich ook in de stof verdiept heeft, een oefening of muziekstuk tot leven kan brengen. Samen met een ander merk je pas echt waar een oefening of stuk over gaat, leer je op elkaar te reageren, elkaar te helpen en zo aan iets te bouwen wat je alleen niet kunt maken. Misschien doe ik dat wel zo graag omdat het, met al die ernstige en moeilijke dingen waarmee we ons bezighouden, toch in essentie om de vreugde van het samen spelen gaat.
Liesbeth