Oktober 2017
Training met de lange staf tijdens het KKW
Nu het stormt en regent, lijkt het alweer heel lang geleden dat we buiten trainden in de ‘groene dojo’ en dat we het seizoen openden met de traditionele strandtraining. Maar zoals een van de gelebanders aan het begin van het seizoen zei: ‘Binnen trainen is eigenlijk ook heel fijn, ik voel me thuis in onze zaal.’ Intussen is het seizoen lekker onderweg, wordt er stevig getraind – ook voor examens – en hebben we vijf nieuwe leden verwelkomd, dus het is een mooi najaar 🙂
Voor een terugblik op de zomer zijn er twee nieuwe fotoalbums: van ons eigen karatekampeerweekend en van de Shuri Ryu Berlin-week in Preddöhl. Hieronder vind je de aankondigingen van bijzondere trainingen de komende tijd, wat links en filmpjes en een stukje van Debbie over het uitkomen van een droom.
Veel lees-, kijk- en trainingsplezier,
Corinna
Nieuws, filmpjes en links
Op 11 en 12 november is Lydia Lang sensei (7e dan Shuri Ryu) weer in Leiden om een workshop te geven en de examenjury voor te zitten. Er staan spannende dingen voor alle niveaus op het programma en alle Shuri’s (v/m, vanaf 14 jaar) zijn welkom, dus mis het niet! Je kunt je ook voor één dag aanmelden en de ravitaillering is altijd uitstekend 😉 De vroegboekkorting geldt tot en met 28 oktober.
Op 15 november houden we de volgende instaples. Van 24 tot 26 november gaat er een stevige Leidse delegatie naar de Winterlehrgang in Berlijn, meld het even bij Ivonne als je daar belangstelling voor hebt.
Woensdag 20 december komt Dimitra Limneos sensei (6e dan Shotokan) een gastles bij ons geven. Dimitra sensei staat altijd garant voor een pittige les met interessante inzichten voor alle niveaus 🙂
Chris Thomas sensei is intussen een vaste gast in deze nieuwsbrief. Deze keer heeft hij een interessante overdenking over angst en het aanvaarden van je eigen beperkingen:
Voor de liefhebbers van de geschiedenis van karate een tekst van Gichin Funakoshi over dit onderwerp, vertaald door hanshi Patrick McCarthy (overigens zelf een geweldige karateleraar, een paar mensen van onze dojo zijn dit voorjaar bij workshops van hem geweest). Funakoshi begint bij Bodhi Dharma en geeft een overzicht tot en met zijn eigen ervaringen. Let ook op het verhaal over Tsuru (Kraanvogel), de vrouw van Matsumura.
Over de geschiedenis van karate gesproken: in het oude Shaolin werd de vechtkunst ook door nonnen beoefend, maar daarna raakte dit in vergetelheid. In de meeste boeddhistische stromingen komen vrouwen niet serieus aan bod. Dat het ook anders kan, bewijzen deze
Kung Fu-nonnen in de Himalaya.
Tot slot wil Master Ken graag nog even zijn punt maken:
Hoe kinderdromen werkelijkheid kunnen worden
Ik kom uit zo’n klein onbenullig Belgisch dorpje waar net genoeg ruimte is voor twee concurrerende bakkers en twee slagers, waar de kapster het wel en wee van het hele dorp kent en waar de jongeren de zomervakantie doorbrengen op het plaatselijke speelplein. Een jonge populatie zorgde voor investeringen in sportfaciliteiten voor deze jongeren. Op mijn negende was er een uitgebreide voetbalclub, een al even grote turn- en trampolineclub en dan nog wat minder grote clubs op sportvlak, o.a. handbal, volleybal en ja hoor, karate. Het was toen ook het moment van films zoals Karate Kid, en wat later van de Power Rangers. 
Ik was helemaal in de ban van alles waar ook maar een beetje martial arts bij kwam kijken — al durf ik de Power Rangers niet met zekerheid tot de martial arts te rekenen ☺. In ieder geval wilde ik dolgraag op karate, maar mijn ouders waren daar ferm op tegen. Karate was namelijk ‘voor jongens’. Ik mocht — lees: moest — wel op trampoline, in het spoor van mijn oudere zus. Na aardig wat blessureleed stopte ik daarmee op mijn veertiende.
Een jaar later werd er op mijn middelbare school een cursus zelfverdediging georganiseerd. Gelukkig kreeg ik toen wél groen licht van mijn ouders. De lessen werden geleid door een beer van een judoleraar en al gauw bleek ik de enige te zijn die het uiterst fijn vond om als aanvaller op te treden en het object te zijn van een heuse worp of een andere verdedigingsmethode waardoor ik op allerlei manieren naar de mat werd gewerkt. De verdedigingstechnieken gingen me ook goed af. Helaas duurde de cursus slechts tien weken. Dit was wel de aanloop die zou eindigen in de gele band die ik nu sinds een paar maanden met trots mag dragen.
De volgende stap in de race die leidde naar mijn gele band kwam er toen ik een jaar of zestien was. Er dook toen een nieuwe rage op: Tae Bo. Samen met mijn jongere neef besloot ik me hieraan te wagen. Het was een verademing om eindelijk eens iets te kunnen doen met kicks en punches om mijn fysieke energie kwijt te kunnen. Onze leraren hadden beiden een zwarte band in karate en eisten veel kracht en inzet van hun leerlingen. Het was best intensief en ik had het erg naar mijn zin. Maar op een gegeven moment hield dit ook op. Mijn droom bleef echter bestaan. Karate liet me toen ook nog niet los.
Jaren later, 
toen ik al in Leiden woonde en student was aan de Leidse universiteit, had ik een enorme behoefte om weer aan sport te gaan doen. De vraag was wat ik nu precies wilde. Toen kwam die kinderdroom weer opspelen, en er bestond wel degelijk een karateclub bij het universitair sportcentrum. Maar omdat het toen het einde van het collegejaar was, besloot ik me opnieuw te oriënteren na de zomervakantie. Ik had echter brute pech: in september was er geen spoor meer te bekennen van die karateclub. En het kwam toen niet in me op om verder te gaan zoeken op internet.
Nog later, toen ik in een moeilijkere periode in mijn leven zat, was ik wel zover om op Google te gaan zoeken naar andere opties. Het was een zwarte tijd en ik kon wel iets positiefs gebruiken. Zo kwam ik uiteindelijk op de website van Daidokan Karate Leiden terecht. Na de eerste instaples was het al meteen duidelijk: dít was waar ik al die jaren al naar op zoek was geweest! Dit was een droom die werkelijkheid was geworden! En de kers op de taart kwam zo’n vier maanden geleden. Toen legde ik mijn eerste examen af, het examen voor de gele band. Ik heb deze kunnen halen door zo’n twee jaar hard te trainen, maar ook door de steun van mijn medekarateka’s en het vertrouwen van de senseis.
Mensen in mijn omgeving zien ook daadwerkelijk dat ik veranderd ben. Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen door de karatelessen. Ik voel me zekerder op straat, ben niet meer zo angstig. En vooral: mens sana in corpore sano, oftewel, ik merk echt dat mijn geestelijke klachten als het ware afgezwakt worden door het trainen. Ik ben een ander mens geworden en hoewel ik nog vaak onzeker ben tijdens de trainingen — en bovenal erg kritisch naar mezelf toe — merk ik dat karate meer voor mij is dan zomaar een sport: het is een levenswijze en beïnvloedt mijn dagelijkse leven, in de goede zin wel te verstaan. Ik denk niet dat ik nog zonder zou kunnen. Ik zou het zomaar iedereen kunnen aanraden, en vooral: dit is ook het bewijs dat kinderdromen alsnog werkelijkheid kunnen worden…
Debbie