September 2019
Dat was een mooie karatezomer, met de traditionele strandtraining, trainingen op het veldje in Cronesteyn, 
de Shuri- en arnisweek in Preddöhl en natuurlijk het Daidokan-zomerweekend. De links gaan naar fotoalbums en er zijn ook albums van het weekend met Lydia sensei in mei en de gastles van Dimitra Limneos sensei in juni.
Hoe lekker buiten trainen ook is, het is na de zomer ook altijd een soort thuiskomen in de zaal en we gaan er weer flink tegenaan 🙂 Hieronder vind je de aankondigingen voor de komende maanden, wat links en filmpjes over vechtkunst en een stukje van Iris over haar ervaringen als wittebander in onze dojo. En een stukje van Ilia sensei waarin je nog eens kunt nalezen wat ze laatst in de dojo vertelde over ’try again, fail again, fail better’ en de voorbereiding op een examen.
Een mooie herfst gewenst,
Corinna
Nieuws, filmpjes en links
Woensdagavond 18 september houden we de instaples van dit seizoen. Op 2 en 3 november komt Lydia Lang sensei lesgeven en de examenjury voorzitten (uitnodiging, inschrijfformulier (niet nodig voor trainende Daidokanleden); vroegboekkorting geldt t/m 19-10). Meld je tijdig aan! En als je meer les van Lydia sensei wilt, kun je twee weken later terecht op de Winterlehrgang in Berlijn.
In de les besteden we regelmatig aandacht aan het innemen van een strategische positie ten opzichte van de aanvaller en dat is in veel gevallen iets opzij/schuin. De onvolprezen Chris Thomas sensei noemt het ‘cutting the angle’ en in dit filmpje legt hij uit hoe het werkt. En hij laat ook nog zien waar de kage dachi in o.a. kata wunsu nou eigenlijk goed voor is, heel verhelderend!
Er zijn heel veel docenten zelfverdediging, ook specifiek voor vrouwen, en ik zie weleens technieken waarvan ik denk: ‘Dit kun je beter niet doen, vooral niet tegen een sterkere aanvaller’. Dit stuk gaat daar ook over, niet alleen met praktische tips voor het kiezen van de juiste docent maar ook met tips waar we allemaal wat aan hebben: ‘Practice until you can’t get it wrong!’
Volgens de legende keken de oude vechtkunstmeesters naar dieren om inspiratie op te doen. Ik weet niet of ze ook naar de ijsvogel keken, maar de lichaamsbeheersing en spanning-ontspanning van dit beestje is ongelooflijk.
Mijn eerste halfjaar bij Daidokan
Ik ben nooit mega-sportief geweest, al heb ik wel veel sporten geprobeerd. Ik hou van bewegen
en ik was wel nieuwsgierig toen vriendin Juul over karate vertelde. De sport zelf leek me stiekem heel gaaf, maar ook fijn dat er een mooie balans is tussen teamverband en solo sporten. Na de instaples besloot ik om de sprong te wagen en ervoor te gaan.
Na een half jaar ben ik ontzettend blij met die keuze. De groep is prettig om mee te trainen en ook de hogerebanders schromen niet om met mij te oefenen. Er is genoeg aandacht voor vragen en voor wat preciezere aanwijzingen over de techniek. De weekenden die ik tot nu heb meegemaakt vind ik ook echt een toevoeging. Nieuwe karateka’s leren kennen, nieuwe technieken en wat meer verbreding! Los van de sport voelt de vereniging als een warm bad, waar ik terecht kan met vragen en waar ook aandacht is voor persoonlijke omstandigheden. Waarom heb ik dit niet 10 jaar eerder gedaan!
Iris
Body, mind & spirit
Karate gaat om het trainen van body, mind & spirit. In onze dojo in ieder geval. En dat lichaam mag dan vaak niet doen wat het moet doen – sommige gewrichten zijn stijf, bij sommige bewegingen is het lastig om ze te coördineren, voor sommige technieken zijn bepaalde spieren niet sterk genoeg – maar de geest zit minstens zo dwars bij het voortgaan op het pad. De stappen die je in mentaal opzicht zet zijn soms niet zo zichtbaar als de fysieke, maar ze zijn minstens zo belangrijk in je karate-ontwikkeling.
Try again, fail again, fail better
Een van de moeilijkste dingen is omgaan met de fouten die je maakt. Wat zou het mooi zijn als we allemaal gewoon konden doen en al doende verder komen. Niet bang zouden zijn om fouten te maken, omdat je fouten je laten zien wat je nog moet leren. Geduld hebben met onszelf en onze pogingen om iets onder de knie te krijgen. Dat gaat soms sneller en soms langzamer dan bij anderen, maar jezelf met anderen vergelijken is een valkuil waar je niet in zou moeten trappen. Ieder heeft haar eigen manier van bewegen, en haar eigen manier en tempo van leren. Je kunt wel kijken naar anderen om geïnspireerd te raken, natuurlijk.
’Try again, fail again, fail better’ — maar zit jezelf niet op je kop. Mijn yogalerares zegt vaak: ‘Glimlach even om je fout en probeer het opnieuw.’ Dat gaat soms beter dan andere keren, ook en vooral bij karate.
Het examen markeert je voortgang
Op een examen wordt je kennis getoetst. Maar in feite ben je er al. Je hebt de kennis al en je moet het alleen, onder een beetje druk, laten zien. Wij senseis laten je namelijk alleen op examen gaan als we denken dat je er aan toe bent. Op onze inschatting kun je vertrouwen. 
Als we zeggen dat je aan een volgend niveau toe bent, dan is dat zo. Ook als we je aanmoedigen om te zorgen dat je lijst op tijd af is, is dat een signaal dat we voortgang zien. Maar dat betekent niet dat je je eigen verantwoordelijkheid uit handen geeft. Je moet je nog steeds met hart en ziel inzetten voor je training, je begrip vergroten en je technieken blijven verbeteren. En het beste laten zien dat je in je hebt. De volgende band bevestigt dan wat we eigenlijk al wisten.
Je eigen ontwikkeling en tempo
Omdat ieder haar eigen tempo heeft, is er ook geen vaste tijd tussen examens. Sommigen doen er een jaar over naar de volgende band, anderen drie jaar. Het hangt af van je inzet, talent, fysieke gesteldheid en trainingsfrequentie.
Aftekenen is een check, niet meer
Aftekenen wordt steeds meer als een examen ervaren, maar dat is het niet en moet het niet zijn. Het gaat erom te laten zien dat je de technieken hebt geleerd en weet wat het pad en de vorm is. Dat is een voorwaarde om te worden toegelaten tot het examen. Als het goed genoeg is, wordt het afgetekend. Soms krijg je aanwijzingen – privéles dus! Natuurlijk krijg je kritisch commentaar, maar dat is bedoeld om je te helpen. Er mag dus echt wel eerder worden afgetekend, dat scheelt stress voor iedereen.
De achtergrond van het aftekenen is dat we zo niet het risico lopen dat je op examen gaat en daar dingen moet laten zien die je niet of onvoldoende kent. In het verleden gebeurde dat wel! Uit de tijd van Robert Trias o-sensei zijn er verhalen over mensen die werden bevorderd hoewel ze bepaalde technieken niet kenden. Ze kregen daarbij te horen dat ze de gemiste stof onder de knie moesten krijgen voor de volgende les; anders moesten ze de band weer inleveren. Ook later in Nederland is het nog gebeurd dat mensen op hun examen onvoldoende technische kennis bleken te hebben.
De uitdaging die ik daarom alle witte-, gele- en blauwebanders wil stellen is: zorg dat je lijst is afgetekend nog voordat er een datum voor een volgend examen bekend is. Als prijs beloof ik een lijstje te kopen waarin je de aftekenlijst kunt ophangen.
Ilia