Augustus 2022
Het is deze zomer weer genieten in de groene dojo in Cronesteyn (al is het voor sommigen wel een beetje lastig om zich te concentreren als er steeds jonge sperwers rondvliegen). Er is een nieuw fotoalbum van een paar buitentrainingen. Foto’s van de zelfverdediging met de fiets volgen nog!
Niet alleen in onze dojo wordt alles weer wat normaler, maar in de hele vechtkunstwereld. 
We kunnen eindelijk weer bij andere dojo’s trainen en Lydia sensei komt in december naar Leiden, daarover hieronder meer. Er konden helaas maar twee Leidenaars naar Berlijn voor de Sommerlehrgang (foto’s komen hopelijk nog), maar in november zijn er nieuwe kansen.
Er zijn ook nieuwe fotoalbums van de kyu-examens in november 2021 en mei 2022. Dat hebben we toch maar mooi voor elkaar gekregen, ondanks de pandemie.
Hieronder vind je als vanouds aankondigingen en weetjes over vechtkunst, plus een stuk van Juul over weer gaan trainen na een zwangerschap.
Veel leesplezier en tot trains!
Roek
Nieuws, filmpjes en links
Op 24 augustus openen we het seizoen met de traditionele strandtraining, die dit keer door Ilia sensei wordt gegeven. Op 7 september houden we de instaples (het gaat lekker met aanmeldingen) en als er genoeg belangstelling is, geven we ook weer een kennismakingscursus.
Als alles goed blijft gaan komt Lydia Lang sensei op 10 en 11 december eindelijk weer naar Leiden om een workshop te geven en de examenjury voor te zitten. Hou de data dus vast vrij, meer informatie volgt in september. De workshop is ook voor jongens en mannen toegankelijk.
Intussen kunnen de liefhebbers op 2 oktober bij Lu Gia Jen in Den Haag naar de Seven Masters, een leuke gemengde training waarbij je met allerlei docenten en vechtkunsten kunt kennismaken (zie het verslag in de nieuwsbrief van januari 2020). En voor de diehards is er de Winterlehrgang in Berlijn op 19 en 20 november.
Over andere dojo’s gesproken, deze kung fu-vrouwen zijn pas stoer!
De suffragettes (de vrouwen die rond 1900 in het VK voor kiesrecht streden) namen noodgedwongen les in jujutsu. In dit filmpje hoor je er meer over:
Tot slot een filmpje van de open Franse karatekampioenschappen 2019, het Russische versus het Iraanse vrouwenteam. Het is me eigenlijk niet duidelijk waarom vrouwen en mannen elk een eigen katacompetitie hebben. En als het ertoe doet, waarom zitten er dan alleen mannen in de jury? Enfin, de kata’s zijn heel anders dan de onze en de manier van uitvoeren ook, maar wat ziet die bunkai er ontzettend cool uit 😀
Terug in de dojo
Zo’n drie maanden na de geboorte van mijn dochter stap ik weer in gi de zaal in. Ditmaal met witte band in plaats van blauw; na zo’n pauze is het goed om eerst de tijd te krijgen om weer op niveau te komen. Het verlaagt voor mij de prestatiedruk die ik mezelf opleg, ik mag van mezelf nu dingen vergeten zijn en gewoon eerst lekker bewegen en alles weer herhalen.
Na bijna een half jaar niet getraind te hebben voelt het als thuiskomen, maar ik voel ook wat spanning. Wat kan mijn lijf? Hoe zit het met m’n conditie? Wat weet ik nog? Om teleurstelling én overbelasting te voorkomen heb ik met mezelf afgesproken dat ik eerst begin met één uur trainen per week. Da’s wel andere koek dan de vier uur die ik gewend was, maar soit. Een goed begin is het halve werk.
De eerste paar weken bouw ik rustig op: van één uur per week 
naar twee keer een uur, naar drie uur en uiteindelijk gewoon weer twee volle trainingen per week. Als onze dochter ons wat meer nodig heeft, train ik minder lang mee om mijn vriend in de avond af te lossen. Zeker met de huiluurtjes in de vroege avond die we meemaken is dat fijn. Naarmate ze ouder wordt lukt het haar beter om in de vroege avond te slapen en is mijn training ook een momentje me-time voor m’n vriend. Ondertussen zit karate in ons wekelijkse ritme en is het vanzelfsprekend dat ik weer zoals gewoonlijk twee avonden train.
Fysiek is het soms uitdagend. Ik ben nog week van de hormonen en onze dochter vindt slapen overdag ingewikkeld; we dragen haar daarom veel en dat doet een flink beroep op mijn al kwetsbare rug. Tegelijkertijd voel ik mezelf langzaam aan sterker worden, is de pijn in m’n rug na veel trainingen ook minder en is het zoals vanouds weer meditatief om lekker te raggen op stootkussens.
De senseis geven me de tijd en ruimte om alle technieken te herhalen, m’n lijf weer te leren kennen en op te bouwen. Dat is heel prettig en stimuleert dit leerproces. Als op een gegeven moment de vraag komt of ik kata anaku laat zien als ik daar klaar voor ben, begint er toch wel iets te kriebelen. Het was lekker om rustig aan te beginnen en die witte band is uiteraard ook van mij, maar toch mis ik m’n ‘echte’ eigen band. Die band waarin m’n energie nu vooral zit. De band die mijn proces van dit moment weerspiegelt. Na een aantal trainingen aan anaku werken mag ik na een demonstratie aan Roek sensei m’n blauwe band weer omdoen — een heerlijk en bekend gevoel!
Inmiddels zijn we ongeveer een half jaar verder en zit ik er weer redelijk goed in. Het fenomeen mom brain is me niet onbekend en een hoop informatie lijkt soms gewoon verdwenen te zijn. Maar veel zit nog in m’n lijf en ik durf zelfs héél voorzichtig vooruit te kijken naar de volgende stap in mijn karateloopbaan: de groene band.
Juul