Januari 2020
De winter is pas compleet met de Shuri-filmavond (eind december met z’n allen eten en een vechtkunstfilm kijken)
en Ilia senseis meditatieve midwinterles (de opening van het nieuwe jaar in de dojo). De filmavond was weer gezellig, al duurt het in Ip Man 3 wel erg lang voordat er een balustrade sneuvelt. In de kerstvakantie zijn er gelukkig ook altijd weer diehards die het gewoon lekker vinden om door te trainen.
De afgelopen maanden gingen er afvaardigingen van Daidokan naar diverse workshops in binnen- en buitenland. Hieronder brengen Juul en Sandra verslag uit van de Seven Masters in Den Haag. En er zijn fotoalbums van de ontzettend coole gemengde workshop in Hamburg met diverse grootmeesters, van de Winterlehrgang in Berlijn en uiteraard van ons eigen weekend met Lydia Lang sensei afgelopen november. (De fotoalbums zijn trouwens verbeterd.) Hieronder vind je informatie over de workshops van de komende tijd.
Een mooi trainingsjaar gewenst!
Corinna
Nieuws, filmpjes en links
Op zaterdagochtend 18 en 25 januari en 2 februari organiseert Daidokan een kennismakingscursus voor vrouwen en meiden. Daarna is de gratis instaples op woensdagavond 5 februari.
Lydia Lang sensei komt dit voorjaar pas in het weekend van 6 en 7 juni lesgeven en de examenjury voorzitten. Meer informatie volgt nog. Als je dat te lang vindt duren, kun je intussen altijd nog naar de Frühlingslehrgang in Preddöhl.
Meer data voor het komende halfjaar vind je in de agenda.
Afgelopen december werd Lucia Rijker als een van de eerste vrouwen in de International Boxing Hall of Fame opgenomen en ter ere daarvan verscheen dit interview in de NRC. Maar de geschiedenis van de vechtkunst kent heel wat vrouwen die nooit in een Hall of Fame belandden, bijvoorbeeld deze samoerai.
Wie wel in een Hall of Fame kwam (die van Black Belt Magazine, in 1969, en nog eens in 1990 als Man of the Year) is Professor Wally Jay. In deze video laat hij heel mooi een paar principes van vingerklemmen zien (‘don’t make it big, because he can escape’):
Tot slot een achtergrondartikel over rugklachten dat wel interessant is, maar vooral bevestigt wat we al dachten: bewegen is meestal het beste medicijn. (Stuur even een mailtje als je het niet kunt lezen wegens te weinig Blendle-tegoed.)
7 Masters, maar veel meer blauwe plekken
Op zaterdag 12 oktober 2019 vond het evenement 7 Masters plaats in Dojo Lu Gia Jen in Den Haag, georganiseerd 
door de Nederlandse Federatie voor Krijgskunsten (NFK). Een toffe dag vol met verschillende vormen van martial arts waar krijgskunstbeoefenaars vanuit het hele land samen kwamen om workshops te volgen. Met een kleine afvaardiging van Daidokan hebben we deelgenomen aan dit evenement. Een mooie en leerzame ervaring!
De dag begon met het inwijden van de nieuwe dojo met een traditionele Chinese leeuwendans, waarbij de leeuw een uitdaging moet overwinnen (in dit geval: het opeten van een hoog opgehangen krop sla). Een leuk feitje dat tijdens de uitvoering werd verteld: deze leeuwendans stemt uit de tijd dat Chinese vechtkunst niet in het openbaar beoefend mocht worden, vechtkunstbeoefenaars verstopten diverse standen en technieken in de leeuwendans zodat kennis hierover via de dans overgebracht kon worden naar het publiek.
Na de ceremoniële opening startte de dag met diverse workshops, in totaal waren er (ook gezien de titel van het evenement) zeven workshops te bezoeken. We hebben uiteindelijk zes workshops kunnen volgen, namelijk: Jiu Jitsu, Shin Hanbo Jutsu, Shaolin Kempo, Aikido, Katori Shinto Ryu/Kobudo, en Pentjak Silat/Jeet Kune Do. Een aantal van ons was stiekem wel een beetje verdrietig dat we de Junior Ninja-cursus niet konden volgen, maar we moeten toch accepteren dat we een stel volwassenen zijn. Overigens had het in het schema van de workshops ook niet gepast, dus het kwam ergens wel goed uit dat we hier niet aan mee mochten doen.
Tijdens elk van deze workshops kregen we een soort spoedcursus van een aantal technieken, bij Jiu Jitsu ging het 
vooral om mesontwapeningen. Sommige technieken kwamen wel deels overeen met hoe wij ze doen, zoals de backward throw. Dat was wel erg leuk om te zien, net als het hoofd van de docent toen hij doorhad hoe flexibel sommige van onze studenten zijn. Het advies dat hij gaf toen de klem niet zoveel deed: dan moet je maar slaan. Bij Katori Shinto Ryu hebben we een soort kata met zwaard geleerd (heel tof!). Hier was de afstand bepalend voor alle technieken en bewegingen en het was heel mooi om te zien hoe zich dat vormgeeft in een andere stijl. Bij Shaolin Kempo hebben we eveneens een kata geleerd, maar zij hadden een opwarming die voor ons nogal wennen was. Dit heeft ermee te maken dat ze hun armen ‘afharden’ met een soort flow drill waarbij je elkaar de hele tijd raakt. Iedereen begrijpt dat je soms met blauwe plekken thuiskomt bij vechtkunst, maar persoonlijk ben ik (Sandra) wel een fan van werkende zenuwuiteinden, dus dat was voor mij een beetje intens.
Bij Shaolin Kempo was het overigens wel interessant om eens full contact te ervaren, aangezien wij in de dojo een soft-contact stijl beoefenen. Ik (Sandra) kwam erachter dat ik nogal veel adrenaline en felheid krijg op het moment dat ik daadwerkelijk geraakt word, wat ik niet helemaal zag aankomen. Op het moment dat ik een stoot in mijn ribben kreeg dacht ik alleen maar: “Ja maar dat kan ik ook!”. Dus ergens is het ook maar goed dat ik de technieken leer wanneer ik rustig ben en niet denk “Kom vechten dan!”, dan zullen ze er vast beter uitkomen wanneer ik ze daadwerkelijk moet gebruiken. Full contact was ook wel een oefening in grenzen aangeven, na een flinke stoot in mijn (Juuls) ribben (waar ik dan weer géén blauwe plek aan over heb gehouden) was ik er wel klaar mee. De technieken waren cool, al leer ik ze liever eerst zonder te veel afgeleid te worden door schreeuwende zenuwen.
Het was mooi om te merken dat de aandacht die wij in de dojo besteden aan correct vallen echt z’n vruchten afwerpt. Bij een aantal workshops kwamen worpen aan bod en onze valtechnieken hielpen daar goed bij (“goh, je kunt wel goed vallen zeg”). Al moet ik zeggen dat ik soms echt dacht “wat gebeurt hier” op het moment dat die aikidomensen vielen, want die vliegen echt met halve salto’s voor mijn gevoel. Het ziet er cool uit, maar daardoor voelde ons vallen een beetje anti-climactisch.
Bij iedere workshop was de sfeer prettig en werd er de tijd genomen om nieuwe technieken te leren, maar wel lekker aan de slag met goede energie. We waren met een oneven aantal waardoor ik (Juul) met een hoop mensen van andere dojo’s heb gewerkt en zo ook voor het eerst met mannen. Heel leerzaam om de bewegingen van mensen die een andere krijgskunst beoefenen te leren kennen.
Sandra & Juul