December 2020
Het was heerlijk weer een tijdje in de dojo te kunnen trainen, al was het dan meestal op afstand. Maar de geplande examens in november konden niet doorgaan en nu moeten we ons weer met online-trainingen behelpen – het is niet anders. En we kunnen tenminste trainen!
In deze nieuwsbrief vind je wat aankondigingen (niet zo veel als we wel zouden willen…), een paar coole filmpjes en links en een enthousiast stukje van Marthe over haar begin als karateka. Plus een stukje van Ilia sensei over haar begin als karateka, ruim dertig jaar geleden 🙂
We kijken ernaar uit dat we op zeker moment weer hands-on zullen kunnen trainen en overal workshops volgen en dat Lydia sensei 
dan ook weer uit Duitsland hierheen zal kunnen komen. Daar kijkt zij ook enorm naar uit, vertelde ze me laatst. Dat we weer complete examens kunnen doen en onze prachtige vechtkunst levend houden in al haar facetten. Tot die tijd redden we ons echt wel, we zijn tenslotte vechtkunstenaars.
Nadat ik het bovenstaande ’s avonds had opgeschreven, droomde ik ’s nachts van een groot gemengd vechtkunstevenement waar het trainingsplezier vanaf spatte en iedereen er vol in ging, ook met wapens. Ik werd blij wakker.
Fijne feestdagen en veel lees-, kijk- en trainingsplezier!
Corinna
Nieuws, filmpjes en links
Op dit moment wordt er gekeken naar een manier om de traditionele Shuri-filmavond rond de feestdagen online te organiseren. Fingers crossed, we hopen op veel sneuvelende balustrades 😉 Op woensdag 6 januari openen we het nieuwe jaar op traditionele wijze met Ilia senseis meditatieve midwinterles, dit keer online. Zondag 10 januari geeft Beth Holt sensei (7e dan Shuri Ryu-karate) een gastles, uiteraard ook online. Daarna gaan we eerst maar eens door met online trainingen op woensdag en dan zien we daarna wel verder.
Woensdag 27 januari houden we hopelijk in de zaal de gratis instaples, met inachtneming van de maatregelen die dan gelden.
In Nepal is een boeddhistisch vrouwenklooster waar zeer serieus kung fu wordt getraind. De stoere nonnen voeren ook actie voor vrouwenrechten en na een zware aardbeving gaan ze helpen in gebieden waar niemand anders durft te komen.
De Amerikaanse vechtkunstleraar Chris Thomas sensei is al vele jaren een vaste gast in deze nieuwsbrief. Via het internet deelt hij zijn kennis over onder andere drukpunten en de praktische toepassing ervan. Hier laat hij interessante dingen zien over een paar heel handige punten op de longmeridiaan:
Tot slot een filmpje dat jaren geleden ook al eens in deze nieuwsbrief heeft gestaan en waar ik altijd weer enthousiast van word. Master Gaby Roloff en haar zwartebandleerling Wilma Pannen geven tijdens een Special Training (2008) van de National Women’s Martial Arts Federation in de VS een spetterende demonstratie Modern Arnis:
Karate tijdens een pandemie
Als je leven uit heen en weer reizen bestaat, blijft er ineens weinig over van je bezigheden als de grenzen dichtgaan en ‘lockdown’ het woord van het jaar is. Zoals zovelen begin ik mijn dag nu met een minimale verplaatsing binnenshuis, waar ik dan achter mijn laptop plaatsneem om daarvandaan deel te nemen aan vergaderingen en discussies, onderwijs te geven, supervisies te volgen en mijn gebruikelijke onderzoekswerk uit te voeren. Het leven heeft zich naar mijn scherm verplaatst.
In september realiseerde ik me dat mijn leven op alle vlakken behalve werk stilstond. Ik kwam nergens en dat was ook precies wat er van me verwacht werd. Ik voelde mij bijzonder onverbonden met mijn leven in Nederland. Toen ik bij mezelf naging wat ik zou willen en wat ik daaraan zou kunnen doen, kwam ik uit op iets wat ik vroeger had willen proberen maar niet durfde: karate. Eén zoekmachineopdracht verder had ik Daidokan gevonden. 
De toon van de website beviel me. Pas in tweede instantie zag ik dat het om een vrouwenvereniging gaat, en eigenlijk vond ik dat wel cool. Ik deed mee aan een les en ik was verkocht. Naderhand werd me aangeboden om nog een keer mee te doen, als ik dat zou willen – maar ik wist het al: ik wil hier lid worden.
Het was fantastisch, en het bleef fantastisch. Ik voelde me een beetje overweldigd door hoe veel er te leren valt. De passie, het geduld en het respect waarmee mij de bewegingen uitgelegd en gecorrigeerd worden, namen dat weg. (Wellicht vanzelfsprekend, maar een belangrijk besef voor mij: je hoeft het niet meteen te kunnen, je bent het aan het leren). En dat leren doet me ontzettend veel goed. Ik ben dag in dag uit opgeslokt door mijn scherm, gebruik mijn lichaam hooguit om de toetsen van mijn toetsenbord in te drukken en de muis te bewegen, en verder zit ik in mijn hoofd. De verbinding met mijn lichaam is in het leven online zo ongeveer irrelevant. Als ik op woensdagavond de dojo binnenkom, is dat vaak wat ervoor zorgt dat ik geen zin heb. Ik ben zo in mijn hoofd bezig dat het idee fysiek te worden me tegenstaat. Het begin van de training – de gezamenlijke meditatie – is voldoende om de tegenzin weg te nemen.
Tijdens de training draait mijn leven om: het gaat niet over wat er in mijn hoofd gebeurt, het gaat over wat mijn lichaam doet. Het is elke keer weer heerlijk. Vooraf had ik niet gedacht dat ik twee keer per week zou willen trainen, nu vind ik het jammer als ik een keer niet kan komen. Ik vermoed dat het voor iedereen die lid is vanzelfsprekend is, maar ik word ontzettend blij en enthousiast van de mooie bewegingen en oefeningen die we met elkaar leren. ‘Been gaat zo, je trekt het op, dan gaat het naar voren.’ Toegegeven, hoe dat dan heet moet je mij echt nog niet vragen – 
misschien is dat een nadeel van dat ik mijn lichaam het werk laat doen tijdens de training: de Japanse termen zitten er nog niet bepaald in. Er wordt aan gewerkt.
Ik ben pas net begonnen, maar ik kan karate nu al niet meer echt wegdenken uit mijn leven. Hoewel ik nooit ‘bang’ had moeten zijn om met karate te beginnen, had ik geen beter moment kunnen kiezen om toch een keer te gaan kijken. Ik weet dat ieders leven op zijn kop staat en dat ook Daidokan nu anders is dan normaal, maar: voor mij is het nieuw, ik kan het niet vergelijken met hoe het was voor de pandemie, en ik geniet van elk moment. Karate is een geweldig tegengif tegen de stilstand die de crisis in mijn dagelijks leven teweeg heeft gebracht. Dus, wanneer gaan we weer?
Marthe
Uit de oude doos (2)
Het is verrassend om terug te kijken naar de vroege jaren van mijn karatecarrière. Ik heb inderdaad een oude doos, getiteld ‘Shuri-archief’.
In 1987-88 had ik anderhalf jaar Wendo (zelfverdedigingskunst voor vrouwen) gedaan en was ik zo gegrepen door de vechtkunst dat ik op zoek ging naar een dojo. Andere vrouwen waren ook op zoek en in november kreeg ik een brief van Erica dat er in januari een cursus zou starten:
Het lukte om genoeg vrouwen te vinden en in januari 1989 begonnen we!
Aan het eind van het tweede seizoen (16 december 1989) haalde ik mijn gele band, in de gekraakte school aan de Pieter van der Doesstraat in Amsterdam.
Ik heb de examencommentaren teruggevonden van twee senseis en van onze lerares Inge Ruys, die toen nog geen zwarte band had. Grappig genoeg staan daar dingen op die ik tegenwoordig tegen mijn eigen wittebandleerlingen zeg: ‘stoot naar het KRUIS (bij taikyoku 1)’, ‘trappen terugtrekken’ en – helemaal verrassend – bij de diervormen: ‘te terughoudend – geluid durven maken’. Wat stond er veel op die gele lijst, trouwens…
Waarmee ik maar zeggen wil: alles moet geleerd worden, niemand doet alles vanzelf goed.
Ik heb ook nog een aftekenlijst voor blauwe band uit 1990–91. Voor mijn gevoel duurde het eindeloos voordat ik daarmee klaar was. Inge haalde in deze periode haar zwarte band en tekende toen niet meer als IR maar als IS, trots op haar nieuwe titel (!).
In 1993 
deed ik examen voor groen. In het commentaar schrijft Inge sensei: ‘te grote uithalen bij je dubbele gedan barai’; ‘maak je kiba’s dieper – en zekerder!’; ‘mooi – mag nog feller’. In die tijd gingen we altijd naar Amsterdam om examen te doen in een gymzaal aan de Lekstraat.
De jury voor mijn groenebandexamen telde maar liefst 5 senseis: vlnr Inge Ruys, Myriam van Gils, Beth Holt, Wendi Dragonfire en Inez ’t Hart.
Ilia