Augustus 2024
Wat is er eigenlijk fijner dan in de open lucht trainen, in onze eigen ‘groene dojo’? Overal groen om je heen, gras onder je voeten, de blauwe of wolkenlucht boven je hoofd, je ziet libellen en hoort vogels. 
Alleen is zo’n oneffen oppervlak bij sommige oefeningen nogal behelpen. Zoals Rosa opmerkte: ‘Als je hier trapcombinaties kunt lopen, is het in de zaal straks een eitje!’
Dus straks weer in de zaal trainen heeft ook zijn voordelen, ook omdat we dan weer kunnen vrijsparren en lekker op de stootkussens werken. Afgelopen halfjaar hebben we wat meer aan het sparren gedaan en fijne nieuwe stootkussens gekocht. We kijken sowieso op een geslaagd trainingsseizoen terug, met als vertrouwde bakens de meditatieve midwinterles, de workshop + examens in mei en de zomertraining (de links gaan naar de fotoalbums). Over de midwinterles vind je hieronder een stukje van Rosa. De Daidokan-zomertraining, deze keer in de boomgaard bij Ilia sensei thuis, was lekker afwisselend — als sensei moet je het voor jezelf ook een beetje leuk houden. De gebruikte wapens varieerden van lege hand, stok en mes tot fiets (foto’s volgen hopelijk nog) en bo/sibat oftewel de lange staf. Na afloop konden de liefhebbers in open water zwemmen, bleek er heerlijk eten te zijn meegebracht en kon je ook nog een kitten op schoot krijgen.
Hieronder vind je informatie over het komende seizoen en wat filmpjes en links over vechtkunst. Het Shuri-archief komt volgende keer weer aan bod 🙂
Veel lees- en kijkplezier en tot trains,
Roek
Nieuws, filmpjes en links
Komende week gaan we het nieuwe seizoen met de strandtraining openen — kata en arnis op het strand en daarna picknicken 🙂 De instaples houden we op 18 september. Als alles goed gaat komt Lydia Lang sensei deze herfst naar Leiden om een workshop te geven en de examenjury voor te zitten. Voorlopig houden we daar twee weekends voor vrij: 16-17 november en 7-8 december.
Hoe dan ook kunnen we op 13 oktober weer naar de Seven Masters bij de collega’s van Lu Gia Jen. De datum van de Winterlehrgang (winterworkshop) in Berlijn wordt nog bekend gemaakt.
Het is een hardnekkig misverstand dat vrouwen niet zouden kunnen vechten, of dat dat iets heel bijzonders zou zijn. Dat zie je ook weer terug in het verhaal over Jemima Nicholas, een schoenmaker die in 1787 een Franse invasie in Wales hielp tegenhouden. Zelfs in de progressieve Guardian wordt benadrukt dat dat heel dapper was, èn dat de Franse soldaten een zootje ongeregeld waren. Het lijkt mij normaal dat je geen bezettingsmacht in je dorp wilt, of het nou sukkels zijn of elitetroepen, en als vrouw in een traditionele samenleving wil je dat al helemaal niet. Dus pak je je beste wapen (een hooivork! arme Fransen, die niet op tijd gingen schieten), verzamelt een paar mensen die je vertrouwt en gaat eropaf. Als ze Jim had geheten had ze geen plaquette gekregen. Maar het is fijn dat ze nog altijd als inspiratie dient 🙂
Over inspiratie en moed gesproken, in het Kijkhuis draait op dit moment de film Tatami, naar een waargebeurd verhaal over een Iraanse judoka.
Ook al in The Guardian vond ik een nuttig artikel over proprioceptie, het vermogen om je eigen lichaam waar te nemen in verhouding tot de ruimte om je heen. Dat heb je als karateka heel hard nodig en in het stukje staan leuke oefeningen en testjes.
Geïmproviseerde wapens zijn altijd een dankbaar onderwerp. Ook voor Master Ken natuurlijk 🙂
Een frisse start van het jaar
Toen ik deze avond mijn fiets pakte, werd ik begroet door een flinke vrieskou die al een kleine laag ijs had gevormd op het water van de grachten. Dit belooft al veel goeds voor mijn voeten, die zich langzaam tot ijsblokken aan mijn benen zullen gaan vormen. 
Vooral met het vooruitzicht dat ik zometeen met de blote voeten op de vloer van onze zaal zal staan, wat wij als karateka’s elke training gewend zijn, maar soms dus wel even afzien is als het zulk koud weer is. Echter, gaat het hier om de eerste les van het jaar waarvoor ik niet gewapend ben met mijn arnisstokken, maar met kaarsjes, dikke sokken, warme groene thee en een zacht kleedje. Deze attributen in mijn sporttas betekenen één ding: het is weer tijd voor de jaarlijkse meditatieve midwinterles!
Voor mij is het de tweede keer dat ik de meditatieve midwinterles mag meemaken en met de ervaring van die eerste meditatieve les ben ik erg benieuwd wat Ilia sensei dit jaar van plan is. Zo’n les is een mooie start van het nieuwe jaar, waarbij we stilstaan bij de mentale kant van karate. Voor mij was dit element van de karatesport aan het einde van het jaar wel echt weer even weggezakt doordat mijn aandacht zo erg gericht was op het aanleren en oefenen van een hele lijst aan nieuwe technieken voor mijn volgende band. Het is daarom ideaal om het nieuwe jaar te starten met aandacht voor de mentale kracht die je op veel verschillende manieren kunt uiten en verenigen met je karate-technieken.
Omringd door tientallen kaarsjes verspreid in de donkere zaal zat iedereen klaar voor de les in een kring gevormd 
met yogamatjes en kleedjes. De kou van buiten was ik allang weer vergeten. Ilia sensei haalde een boek tevoorschijn waarin duidelijk vaak is gelezen (dit kan ik als boekverkoper met zekerheid zeggen). Zo blijkt, er zat zelfs nog een briefje in van Roek sensei met aantekeningen voor diens zwartebandexamen. Een goed teken dat dit boek voor inspiratie gedurende je karatecarrière kan zorgen. Ilia sensei heeft hieruit wijsheden voorgelezen tijdens onze meditatie. Na het mediteren hebben we stilgestaan bij de betekenis die de voorgelezen wijsheden bij iedereen opriepen. Het is altijd interessant om te zien dat er veel verschillende interpretaties uitkomen. Een indicatie voor de persoonlijke betekenis die iedereen geeft aan karate.
Het werd tijd om van onze kleedjes en matjes te komen en actief bezig te zijn. Deze les hebben we ons beziggehouden met diverse bujutsumethoden die we nauw bij onze kunst betrekken. Als eerste kwam kime aan bod. Deze term omvat de focus die je gebruikt tijdens het uitvoeren van je technieken. Je moet balanceren tussen het correct en snel uitvoeren van je techniek zonder dat je de controle verliest. We verbeterden onze kime door te oefenen een goede aanvaller te zijn. Hiervoor gingen we terug naar de basis waarbij je een rechte stoot richting een denkbeeldige tegenstander stuurt. Niet alleen moet je denken aan hoe je goed staat en waarnaar je richt, maar dus ook dat je kime op orde is; gebruik je kracht, maar houd de focus zodat je controle hebt over je techniek.
Je kan zeggen dat je een stap dichter bij het beheersen van de karatekunst bent als je kan vertrouwen op je hen-o. Dit brengt ons naar het volgende onderdeel van de les. Hen-o refereert aan het reageren zonder nadenken. Voor dit gedeelte van de les werd onze geoefende kime op de proef gesteld. Een goede aanvaller verrast je met een snelle en effectieve stoot. Als verdediger moet je hier nog sneller op reageren. Je moet immers registreren waar de stoot vandaan komt om vervolgens te weten hoe je de stoot kan blokkeren en waar je kan gaan staan om de volgende actie van je aanvaller te kunnen benadelen. De hoge snelheid van de aanvaller staat je niet toe om na te denken over je reactie en benodigt je zelfvertrouwen over je technieken en de reflexen die gebruik maken van je aangeleerde blockmethode. Aldus ondervonden we onze hen-o door de snelle aanval van een ander te blokkeren en zo mogelijk een aanval terug te geven.
De laatste bujutsumethode die werd behandeld is ryochi. Het staat voor intuïtieve wijsheid, wat moeilijk te omvatten is. Vandaar dat wij ook een wat meer experimentele oefening voorgeschoteld kregen. Voor deze oefening moest je in het midden van een groep staan, geblinddoekt. De personen in de groep probeerden uit een gekozen positie in de zaal zo veel mogelijk dreiging uit te stralen naar jou toe. Dit gebeurde zonder geluid en bewegingen, dus aan je andere zintuigen had je niet veel. We hadden veel opmerkelijke en wisselende uitkomsten, waarbij sommigen zelfs tot in detail de dreiging konden aanvoelen en lokaliseren waar de dreigende personen stonden, terwijl anderen er helemaal geen raad mee wisten. Ik kan je zeggen dat ik bij de tweede groep hoorde. In deze situatie was mijn ryochi ver te zoeken en ik verbeeldde me een dreiging die er helemaal niet bleek te zijn. Dit terwijl Marthe, die een afstand verderop geblinddoekt stond, meende dat de dreiging uit de richting kwam waar de mensen stonden die hun uiterste best deden een dreiging naar mij toe te vormen.
Na de afsluitende meditatie hebben we met thee in de handen gereflecteerd op de les. Ik kon me aansluiten bij wat Juul opmerkte; het leek alsof we net begonnen waren, maar tegelijkertijd voelde het alsof we al de hele dag bezig waren. Dit gaf duidelijk aan dat we weer een hele fijne meditatieve les hebben gehad!
Rosa